
Petang itu, dalam perjalanan ke Seberang Perai, aku ternampak sekumpulan kanak-kanak bermain layang-layang di satu kawasan lapang berdekatan lebuhraya. Anak buah aku asyik bergelak ketawa di tempat duduk belakang. Satu layang-layang yang berbentuk seperti Wau Bulan menarik perhatian..
Aku : Eh! Wau Bulan!
(Budak-budak yang bergelak ketawa dibelakang memberi reaksi sebaik mendengar aku menjerit teruja)
Nisa : Mana bulan?
Aku : Tu.. Wau Bulan.. (sambil menuding jari ke arah sekumpulan kanak-kanak di tepi lebuhraya)
Nayli : Mana? Takda pun..
Aku : Tu.. Tengok wau tu..
Nayli : Kite ke Acik?
Nisa : Tadi You cakap bulan? Takda pun? Petang lagi la Acik. Mana ada bulan lagi..
Aku : I mana cakap bulan. I cakap Wau Bulan la...
Nisa : Tadi You cakap wow! Bulan..
Aku : Oo.. Okey, I silap la..
(Aku malas nak explain. Budak-budak tu pun sambung bergelak ketawa di kerusi belakang)
Aku : Eh! Wau Bulan!
(Budak-budak yang bergelak ketawa dibelakang memberi reaksi sebaik mendengar aku menjerit teruja)
Nisa : Mana bulan?
Aku : Tu.. Wau Bulan.. (sambil menuding jari ke arah sekumpulan kanak-kanak di tepi lebuhraya)
Nayli : Mana? Takda pun..
Aku : Tu.. Tengok wau tu..
Nayli : Kite ke Acik?
Nisa : Tadi You cakap bulan? Takda pun? Petang lagi la Acik. Mana ada bulan lagi..
Aku : I mana cakap bulan. I cakap Wau Bulan la...
Nisa : Tadi You cakap wow! Bulan..
Aku : Oo.. Okey, I silap la..
(Aku malas nak explain. Budak-budak tu pun sambung bergelak ketawa di kerusi belakang)
Moral : Sama ada kamu yang tidak mahu mengambil tahu, atau aku yang malas mahu bagitahu?
(Lu pikir la sendiri..!)
(Lu pikir la sendiri..!)